VALLEN
Ik zit op de fiets en rijd de bult af, ik ga keihard. Ik trap de pedalen nog eens rond en ga nog keiharderder, ja! Eindelijk weer, op eigen kracht. De revalidatie is gestart! Dik twee maanden geleden donderde ik ergens in. Ik viel en alles met mij. Het was een lange gestage val. Ik had niks gebroken maar bleef wel lang vallen. Tijdens de val flitste het in mijn hoofd. Geen licht maar meer beelden en lijntjes. Blijdschap en baldadigheid wisselde af met drama en dufheid. Even niks, een soort retraite waar je anders niet aan toekomt, een tijd om je te vervelen en dat is goed want verveling stimuleert de creativiteit dus wat voor moois gaat dit wel niet opleveren, nu kan ik eindelijk eens gaan doen waar ik nooit aan toe kom. Duizenden ideeën borrelde omhoog maar ze spatte ook net zo hard kapot wanneer ze boven water kwamen. Een lichte zwavel geur steeg op en weg was ‘t weer. Gedachten over waar ik nou precies in was gedonderd en wat ik daar nu te zoeken had hielde mij de eerste tijd bezig maar gaandeweg de val raakte ik de bodem. Ik was er! Bestemming bereikt.Tenminste dat zou je denken. Daar onderin die stilte was niet de rust die ik hoopte te vinden. Het bleek dat daar in die stilte iets dreigde. Ik wist het eerst niet maar toen ik voor het eerst hard op tegen mezelf zei dat ik nu wel kon ontspannen, viel hij. Hij was al vaker gevallen het begon een paar jaar geleden. Af en toe als de spanning te groot werd of als zijn ogen teveel zagen in een te korte tijd viel hij. Het was niet gewoon vallen maar meer kortsluiting, error error, lockdown, over en uit, reset even niks meer poef….
En nu dus weer, daar lagen we dan twee gevallen zielen naast elkaar. Bijkomen, de stekker eruit en weer erin, opladen en weer verder. Als hij valt weet hij niet dat hij valt. Hij merkt ‘t pas als hij de stekker er weer in steekt. Dan beseft hij, na een poosje pas dat hij weer was gevallen. Ik zie ‘t wel, soms zie ik de val soms zie ik m liggen maar ik weet niet wanneer het komt. Net als mijn eigen val twee maanden geleden. Zo onverwacht je kunt er niet op kan anticiperen. Geen ontwijkende acties uitvoeren, geen voorzorgsmaatregelen nemen. Tenminste dat bleek nu. Want ondanks de anti-val-pil toch gevallen. Kak dit is niet wat we willen. Spanning, stress, gedoe terwijl we allebei al gevallen waren. Is dit dan de bedoeling van mijn val, dat ik samenval met hem. Dat ik begrijp hoe het is, zodat ik er bij kan, bij hem, in zijn hoofd of is dit weer te ver gezocht. Is dit nu zo, zodat ik nu leer los te laten ondanks het risico. Controle laten vieren ook al betekent dat misschien iets vreselijks. Ik probeer het wel maar kan ‘t niet. Tenminste niet als ‘hij over een richel loopt’. Wanneer hij iets doet met veel spanning waarbij hij teveel ziet in een te korte tijd. Ik wil ‘t voor zijn, ik wil hem opvangen, ik wil dat hij zich niet bezeerd. Maar ik wil ook dat hij kan doen waar hij blij van wordt, muziek kan luisteren en daar in op kan gaan. Hoe kan ik dat nou verbieden of daar regels voor afspreken?
Ik sta strak, heel strak, te strak?
Ik lees een boekje van een schaamteonderzoeker en leer dat ik genoeg ben. Misschien is dat de boodschap. Dat alles ok is ondanks alles.
Nu dan eindelijk even ontstrakken, de druk eraf. Ik rijd weer, ik ga keihard, de bult weer op, omhoog weer op eigen kracht. Hij komt er wel, ook op eigen kracht en ik ook
