VERLENGEN
Gisteren werd ik gevraagd om een gemaakte afspraak te verlengen. Dat was gek. Meestal wordt een afspraak verschoven, afgezegd of de locatie veranderd. Maar hier ging ‘t om verlenging. Ik moest denken aan een andere vraag die ik ooit kreeg: Zeg, wil je echt nog steeds verkering met mij of wil je eigenlijk stoppen? Een pijnlijke vraag maar zeer terecht. Alleen dit was anders. De verkering werd verlengd of ik nou wilde of niet. Had ik hier dan helemaal niets meer over te zeggen? Moeten we niet even overleggen? Was dit een grap? Nee, dit was gewoon echt, heel echt.
Normaal ben ik niet te harden als iets zomaar voor mij bepaald wordt maar nu kwam ik helemaal niet in verzet. Er gebeurde iets anders. Het is misschien raar om te zeggen maar er begon iets aan me te trekken. Een gevoel? Een oude vriend? Een glorende horizon? Ik wist het niet precies. Het kwam van beneden dat was meteen duidelijk. Dus deed ik de deur open, liep de trap af, schoof wat oude dozen aan de kant, een blauw kleuterfietsje en daar stond het: een klein houten kistje met rode frisse appels. Mijn appels! Ik had ze al een hele poos niet gezien of gegeten. Ik wist niet eens dat ik ze nog had. Alles in de kelder schoof ik aan de kant, ik werd er lichtelijk wild van. Ik begon te eten, appel na appel. Ik kon niet stoppen. Elke appel smaakte naar meer, euforie maakte zich van mij meester, Ik danste, scheurde alle kleren van mijn lijf en ik kauwde de appels achter elkaar naar binnen, het sap droop van mijn gezicht. Waar ging dit heen?! In de kist bleef de bodem bedekt. Hoe ik ook door at, nieuwe appels bleven komen. Mijn hoofd tolde als een malle mijn kaken deden pijn maar ik bleef eten en eten tot uiteindelijk ‘t licht uit ging.
Ik werd wakker met een zoete weeë appelgeur om mij heen. Dit kon niet de bedoeling zijn. Bergen van afgekloven appels lagen om mij heen. Licht kokhalzend wilde ik naar boven lopen. Waar was de trap gebleven? Overal waar ik keek lagen klokhuizen. Mijn voeten sopte door een dikke laag dunne appel brei. Ik liep door, op zoek naar de trap en daar op een open plek tussen de bergen aangevreten fruit stond hij bij de trap, mijn kistje. Toen wist ik het: Dit is gevaarlijk maar hier ga ik nog heel lang van genieten. Toen ging ik douchen. Ik liep naar boven, naar de frisse lucht en keek nog 1 keer naar beneden. Op de zijkant van het kistje stond met vette ouderwetse fruitteelt letters gedrukt: VERLANGEN
